Dziennik z wyprawy - dzień 4.

Rano podjęliśmy dość ryzykowną decyzję o pozostawieniu kudłatej dzieciarni w domu.Ja byłam większą optymistką,S. bał się,że zastaniemy zdewastowany pokój.

Bardzo się palą do wyjścia:):)

Lenka ogląda TV

Udało mi się go jakoś namówić i ruszyliśmy sami do Świeradowa Zdroju.Byłam tam kiedyś jako dziecko na białej szkole.Pamiętam,że nie bardzo chciałam iść z grupą na Stóg Izerski i skłamałam, że boli mnie brzuch.Teraz postanowiłam,że się na niego wdrapiemy.

Trasa krótka, malownicza, idealna na 2-3h.

Wyruszyliśmy czerwonym szlakiem, zaczynającym się przy ul.Konstytucji 3 maja.

Szlak biegnie drogą asfaltową na zamianę z kamienistą (teraz mocno oblodzoną).Ciężko się wchodziło.Śnieg ubity, zmarznięty, droga śliska i wąska, miejscami biegnąca przez podmokły teren (but wpadł mi po kostki).Chłopak przed nami szedł w rakach.Nie wiem czy raki ale porządne buty z konkretną podeszwą wskazane.Po jakiejś godzinie byliśmy na górze.Widoki cudowne!

Zamówiliśmy po olbrzymim pączku w schronisku i delektowaliśmy się widokami.Kawy nie polecam;)Pół odniosłam.

Nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy nie zboczyli ze szlaku:)Dwa gamonie!Na szczęście dwa, bo dwa pozostałe zostały w domu:)

Zeszliśmy do centrum ok 16.00.Byłam zszokowana ilością nazw niemieckich, sklepów, aptek, kantorów.Sama pochodzę z miejscowości granicznej ale u nas nie ma tego na taka skalę.Gdy przekraczam granicę niemiecką nie znajduję tego zjawiska u naszych sąsiadów.Są polskie informacje,ekspedientki mówią po polsku ale nie ma wyrąbanych na całą szybę polskich napisów.

Czułam się trochę dziwnie.W Polsce czy w Niemczech?

Oczywiście S. po tej wędrówce był głodny jak wilk.A głodny, znaczy zły i zaraz będzie awantura:)

I była.Wywiózł mnie do jakiejś restauracji, gdzie zasiadały same starsze panie, a miejsce wyglądało jak z żurnala!Nie chciałam tam zostać.Nie lubię takich miejsc.No i się zaczęło:D:D Awantura gotowa!

Psy w domu, późno,głodni.Jako, że nic konkretnego nie znaleźliśmy po drodze, wróciliśmy do domu w ciszy:D Zostały nam sojowe parówki z mikrofalówki:):) Strach się do niego odezwać;)

Pokój cały,psy stęsknione:)Dobrze,że je zostawiliśmy,ta wycieczka byłaby dla nich za ciężka.

Prawdę mówiąc chciałam iść w góry bez nich.Wyrodna psia matka!;)

Pozdrawiam Tangerina;)