Coś we mnie pękło

Wczoraj czara goryczy się przelała. Mechanik zakrzyczał sobie 1200zł za naprawę samochodu. 

Jeszcze rano jak pisałam posta jakoś się trzymałam, potem pękłam jak bańka mydlana.

Nie znoszę pożyczać pieniędzy i nie pamiętam kiedy ostatnio to robiłam ale wczoraj musiałam poprosić mamę o pomoc. Wieczorem oboje płakaliśmy z bezsilności. Mój mąż nie dość, że jest ciągle chory, to jeszcze tak go upokarzają. Nie mogłam tego znieść. Już dawno mnie chyba nic tak nie rozbiło.

Widzę jak codziennie rozpada się na milion kawałków. Wiem, że obwinia siebie za tę sytuację, chociaż zapewniam go codziennie, że to nie jego wina.

Dziś znowu wizyta w Zusie. Spotkał się z kierowniczką. Okazało się, że oni liczą dni robocze, nie kalendarzowe i wypłata będzie pod koniec grudnia. Oczywiście najpierw dostaną emeryci i renciści, potem cała reszta. Kobieta twierdzi, że ukarała naganą dwie pracownice, które w tej sprawie zawiniły. Pierwszą która już w lipcu nie poinformowała męża, że wniosek jest niekompletny, druga która pomyliła adresy, w związku z czym pismo do nas nie dotarło.

Jak sobie pomyślę, że już w lipcu ta sprawa mogła być załatwiona to mnie szlag trafia.

Nie pisałabym tego, nie mielibyśmy tylu problemów. Błąd urzędniczki wywalił nasze życie do góry nogami. Kobieta mówiła coś o możliwości złożenia wniosku o zapomogę socjalną w styczniu.

To chyba jedyny człowiek, który się w tym urzędzie okazał kompetentny.

Oczywiście były przeprosiny ale co nam po nich. 

Nigdy nie myślałam, że choroba może tak diametralnie zmienić życie w piekło.

Już pomijam sam fakt choroby, która jest ogromnym obciążeniem psychicznym. Do tego dochodzą problemy finansowe i poczucie bezużyteczności. Z pary, która żyła sobie na luzie i planowała kupno domu, zmieniliśmy się w żebraków liczących każdy grosz. Nawet nie chcę myśleć jak by to wszystko wyglądało, gdybyśmy mieli teraz kredyt.

Postanowiliśmy zawiesić działalność  firmy. Nie jesteśmy w stanie dalej płacić składek w momencie gdy nie zarabiamy. Musieliśmy złożyć dwa pozwy o zapłatę należności za zamówienia. Klienci nie płacą i mają to w nosie. Uwierzyliśmy, że ludzie są uczciwi. Zainwestowaliśmy oszczędności w zamówienia, których nie możemy zrealizować bo osoba, które je złożyła jest nam dłużna znaczną sumę pieniędzy. 

Koło się zamyka, a sprawa pewnie trafi do sądu.

Mam nadzieję, że uda się te pieniądze odzyskać.

Zastanawiamy się nad sprzedażą auta bo ostatnio wydaje się być workiem bez dna.

Nie pamiętam tak koszmarnego roku.

Nie wiem czego to wszystko ma nas nauczyć. Jaki ma sens to co nas spotkało?

Wiem, że więcej już chyba nie dźwignę.

Ten rok mnie wykończył psychicznie.

Mówię za siebie ale mój mąż jest w gorszym stanie.

Chcę tylko żeby był zdrowy.

 Pozdrawiam Tangerina;)